Ζώντας με ρευματική ασθένεια: Μία ονειρεμένη θέση εργασίας
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα ποτέ ακριβώς τι ήθελα να γίνω στη ζωή μου.
Ήξερα όμως πολύ καλά ότι δεν ήθελα μια δουλειά σε ένα οποιοδήποτε γραφείο. Τα όνειρα μου ξεκινούσαν από αυτό της δασκάλας και έφταναν το πολύ μέχρι σε αυτό της γελαστής νοσοκόμας. Επειδή όμως από την ηλικία των 12 ετών ξαφνικά και οι δύο μου ώμοι και σιγά σιγά όλες μου οι κλειδώσεις πρήστηκαν στράβωναν και πονούσαν, έπρεπε τα περισσότερα όνειρα που είχα για το μέλλον μου, να τα εγκαταλείψω. Για χρόνια δεν ήξερα τι σημαίνει να είναι κανείς άρρωστος από ρευματισμούς. Και εννοώ, φυσικά , όχι μόνον τους πόνους αλλά τους περιορισμούς που υφίσταται ένας ρευματοπαθής για μια ολόκληρη ζωή. Όταν, δε , μια καθ’ όλα φιλικότατη κυρία στο γραφείο ευρέσεως εργασίας, με πληροφόρησε ότι εκτός από βοηθός διαιτολόγου δεν υπάρχει κανένα άλλο επάγγελμα για μένα, όλα μου τα όνειρα γκρεμίστηκαν. Μετά το απολυτήριο του λυκείου, οι τότε προοπτικές μου , μου φαίνονταν κάθε άλλο παρά ρόδινες. Αυτά που εγώ ήθελα να κάνω, λόγω της ασθένειας μου, δεν τα μπορούσα και αυτά που μπορούσα , δεν τα ήθελα.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα, με τις προσπάθειες της μητέρας μου και ενός κοινωνικά σκεπτόμενου διευθυντού τραπέζης, παρακολούθησα, τελικά, μαθήματα τραπεζικών εργασιών και μία ωραία πρωία προσλήφθηκα, επιτέλους στο ανάλογο τμήμα της Στεγαστικής Τραπέζης.
Η δουλειά μου ήταν να προσπαθώ να κλείνω συμβόλαια για απόκτηση κατοικίας με πελάτες, που θα έβρισκα εγώ η ίδια, φυσικά εκτός Τραπέζης.
Με το σιγανό και στραβό περπάτημα μου μάλλον συγκινήθηκαν αρκετοί, ιδιαίτερα ηλικιωμένοι άνθρωποι και ίσως και από οίκτο σιγά σιγά απέκτησα αρκετή πελατεία. Σε αυτό το διάστημα η συνεργασία μου με τους συναδέλφους στην τράπεζα ήταν μάλλον άσχημη.
Όσο χειρότερα πήγαινε η υγεία μου ( στο διάστημα αυτό είχα αρχίσει να χρησιμοποιώ δυο μπαστούνια, βοηθητικά ) τόσο λιγότερη κατανόηση έδειχναν οι συνάδελφοι μου.
Μετά από ένα χρόνο, είχα πλέον φτάσει στο τέλος της υπομονής μου, και αποφάσισα ένα από τα μικρά μου όνειρα να το κάνω πραγματικότητα.
Έκανα, λοιπόν, μία αίτηση, ζητώντας να προσληφθώ σ’ ένα μεγάλο ινστιτούτο φαρμακευτικών Ερευνών, γιατί εκτός από το Λύκειο είχα και καλές γνώσεις σε δύο ξένες γλώσσες, την αγγλική και την γαλλική. Η θέση ήταν γραμματέας ξένων γλωσσών. Μετά από μία βδομάδα, έλαβα ένα γράμμα και μου ζητούσαν να παρουσιαστώ στην εταιρία για να με γνωρίσουν.
Πράγματι παρουσιάστηκα, αλλά μου είπαν ότι κατ’ αρχήν έπρεπε να με δει ο γιατρός του εργοστασίου. Την άλλη μέρα, λοιπόν, καλά προετοιμασμένη, με παυσίπονα και τα συναφή, παρουσιάστηκα στον γιατρό.
Μετά από λίγη ώρα τον είχα πείσει ότι εκτός από ολίγη ρευματοπάθεια δεν είχα κανένα άλλο πρόβλημα.
Οι προσπάθειες μου καρποφόρησαν. Η αλήθεια είναι ότι αργότερα, στον άμεσο προϊστάμενο μου, ήμουν αρκετά ειλικρινής, όσον αφορά την κατάσταση της υγείας μου.
Σε μια επιχείρηση με 1500 συνεργάτες εκ των οποίων οι 1100 ήταν άνδρες, τα πράγματα φαίνονταν δύσκολα, αλλά έκανα λάθος, ήταν πιο εύκολα απ’ ότι νόμιζα.
Στην αρχή οι περισσότεροι έδειχναν να συγκινούνται στο έπαρκο, βλέποντας με να περπατάω με δυσκολία, κρατώντας στο δεξί χέρι ένα μπαστούνι και στο αριστερό δύο ογκώδεις φακέλους με διάφορα χαρτιά. Μια φορά δε, ένας ιδιαίτερα αισιόδοξος συνάδελφος με ρώτησε, κοιτώντας το μπαστούνι μου..
– Αλήθεια, γιατί το κουβαλάτε αυτό μαζί σας;
Γέλασα από μέσα μου και αναρωτήθηκα: “ποιος κουβαλούσε ποιόν;”
Σε γενικές γραμμές, όμως, μου φερόντουσαν πολύ καλά.
Μερικοί, μάλιστα, με προμήθευαν με διάφορα πράγματα, όπως, τσάι από βότανα, κεφίρ από ιδιωτική καλλιέργεια και επίσης, ακόμη και μέχρι σήμερα, μια άκρως βοηθητική θήκη για τα χαρτιά, για να μην γυρίζω το κεφάλι μου κάθε φορά, όταν μετέφραζα.
Όλα αυτά ήταν καλά και ωραία. Αυτό, όμως, που με ενοχλούσε μερικές φορές ήταν ότι με έβλεπαν σαν μικρό αβοήθητο κοριτσάκι και όχι σαν αυτόνομη γυναίκα.
Πρέπει επίσης να σημειώσω ότι πάρα πολλοί άνθρωποι θέλανε να με προστατεύουν και αυτό το πράγμα άλλες φορές με έκανε πολύ χαρούμενη και άλλες φορές με νευρίαζε, ανάλογα με την ψυχική μου διάθεση!
Πάντως, παρ’ όλες τις καλοπροαίρετες συμβουλές και λόγω του ζήλου που με διέκρινε, όταν μου δόθηκε μια ευκαιρία, ζήτησα και άλλαξα τμήμα!
Τα αδύναμα κόκκαλα μου δεν στάθηκαν εμπόδιο στο να πείσω τους νέους συναδέλφους μου, άνδρες και γυναίκες, για τις δυνατότητες μου.
Φυσικά και εδώ υπήρχαν μερικοί συνάδελφοι που με ρωτούσαν με μια αφελή απορία ζωγραφισμένη στα μάτια τους
–Ρευματισμοί, τι λες βρε παιδί μου! Ξέρω είχε και η γιαγιά μου. Αλλά βρε κορίτσι μου, αυτή ήταν πολύ μεγάλης ηλικίας σε σχέση με σένα!
Ακόμη όμως περισσότεροι άνθρωποι υπήρχαν που ήταν βοηθητικοί, ευγενικοί και διακριτικοί. Ένας να μου προσφέρει ένα κάθισμα, άλλος να με πετάξει με το αυτοκίνητο του στο σπίτι μου, μετά την δουλειά και γενικά προσπαθούσαν να μου κάνουν την επαγγελματική μου ζωή πιο ευκολότερη και πιο ευχάριστη!
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι η θέληση μου για αλλαγή και ένταξη, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που σωματικά και ψυχικά αισθάνομαι άσχημα και κυρίως η ωριμότητα και η ευθύνη που προσπαθώ να επιδεικνύω έχουν επηρεάσει θετικά όλη μου την ζωή και είμαι πιο ευχαριστημένη και ευτυχισμένη!!!
Ένα κείμενο που είχε γράψει ασθενής-μέλος μας, σε εφημερίδα της ΕΛ.Ε.ΑΝ.Α., το 1996 και θέλαμε να το μοιραστούμε μαζί σας !!!
Μοιράσου και εσύ την ιστορία σου!
Μοιράσου την προσωπική σου ιστορία για τη ζωή σου με ρευματική και μυοσκελετική νόσο.
Περιμένουμε να τη διαβάσουμε και να τη μοιραστούμε. Στείλε την ιστορία σου μέσω e-mail στο info@arthritis.com.gr και helpline@arthritis.org.gr
