Ζώντας με ρευματική ασθένεια:Η ιστορία της Ευαγγελίας
Ήταν Αύγουστος του 2001, γενέθλια 25 χρόνων, όταν η ζωή αποφάσισε να μου κάνει ένα απρόσμενο και καθόλου ευπρόσδεκτο τότε «δώρο», μία ασθένεια. Το όνομα αυτής: παραμορφωτική οροαρνητική ρευματοειδής αρθρίτιδα.
16 χρόνια μετά ξέρω ότι ήταν ευλογία μεταμφιεσμένη, μήνυμα ζωής, δάσκαλος, μούσα…
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από το πρώτο σύμπτωμα…
Θυμάμαι ήμουν στο σούπερ-μάρκετ και ήθελα να πάρω κάτι από το κάτω ράφι. Έκανα να σκύψω, αλλά με έκπληξη είδα ότι δεν μπορούσα να λυγίσω το γόνατό μου. Το αγνόησα. Αυτό συνεχίστηκε για μια βδομάδα περίπου, με αυξανόμενο πρήξιμο και πόνο, οπότε και επισκέφτηκα ορθοπεδικό. Η λέξη «ρευματολόγος» μου ήταν ακόμη άγνωστη τότε για να το σκεφτώ. Ο γιατρός μου είπε ότι ήταν υπερκόπωση, μου έδωσε αναλγητικά και μου σύστησε να μείνω στο κρεβάτι να ξεκουραστώ. Είχα 6 μήνες μόλις που είχα έρθει Αθήνα από επαρχία – μετά από έντονο στρες, κι εκείνη την περίοδο έκανα δύο δουλειές, παράλληλα πήγαινα σε γυμναστήριο και σε σχολή χορού. Νευρικό και αεικίνητο από τη φύση του το σώμα μου, μου ήταν αδύνατο να μείνω στο κρεβάτι κι έτσι συνέχισα να δουλεύω.
Όταν το γόνατο έγινε σαν μπαλόνι, αφαιρέσαμε το υγρό με παρακέντηση και συνέχισα μέχρι τον Νοέμβριο του 2001 με αντιφλεγμονώδη και φυσιοθεραπείες. Κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, μέχρι που πρήστηκε και το άλλο γόνατο. Στο μεταξύ διάστημα, ένας ρευματολόγος, φίλος του πατέρα μου, είχε υποψιαστεί κάτι και μου πρότεινε ένα ρευματολογικό έλεγχο, που όμως βγήκε αρνητικός. Ο δε ορθοπεδικός θεωρούσε ότι ήταν αδύνατο να είναι ρευματολογικό, καθώς ήμουν πολύ νέα για κάτι τέτοιο. «Ήταν σίγουρα υπερκόπωση.» Τον Δεκέμβρη 2001 μπαίνω στο νοσοκομείο για αρθροσκόπηση στο γόνατο.
«Ο υμένας σου είναι σαν πατσάς…» μου λέει ο γιατρός την ώρα του χειρουργείου. «Αυτοάνοση υμενίτιδα» το αποτέλεσμα της βιοψίας και σύσταση του ίδιου ορθοπεδικού να αποτανθώ πλέον σε ρευματολόγο. Σταματάω και τα αντιφλεγμονώδη λόγω γαστρορραγίας και αρχίζω να περιφέρομαι από νοσοκομείο σε νοσοκομείο με αμέτρητες εξετάσεις, ακτινογραφίες, μαγνητικές και πολύ πόνο. Κινούμουν πλέον με πατερίτσες.
Χρειάστηκαν συνολικά 6 μήνες, ώσπου το Φεβρουάριο του 2002 ένας καθηγητής ρευματολογίας να βγάλει το πόρισμα: «Μα καλά, δε σου το’χει πει κανείς ότι έχεις ρευματοειδή αρθρίτιδα; Αυτό θα το’χεις μια ζωή», μου λέει και μου γράφει κορτιζόνη και μεθοτρεξάτη.
«Μια ζωή…»
Τις επόμενες μέρες, περιμένοντας έξω από το ρευματολογικό του ΙΚΑ για να γράψω τα φάρμακα, στη διπλανή μου θέση, ένας παππούλης μου λέει: «Κι εσύ για αναπηρική σύνταξη πας;»
«Σύνταξη…;» «Αναπηρική…;»
Μπαίνοντας στο ιατρείο και αφού εξετάστηκα και από τη γιατρό, μου κάνει: «Κοριτσάκι μου, θα μείνεις μια ζωή στο καροτσάκι…»
Μια ζωή… Σύνταξη… Αναπηρική… Καροτσάκι… Ξαφνικά όλος ο αέρας τελείωσε, δεν μπορούσα να ανασάνω. Ένιωθα να πνίγομαι. Εκείνη τη στιγμή πέρασε η ζωή μου όλη μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία και το μόνο που έβλεπα ήταν η λέξη «ΤΕΛΟΣ». Ήμουν μόνο 25 χρονών και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ζήσει. Ένιωθα τρόμο… Πώς το ξέρουν ότι θα είναι για μια ζωή; Πώς το ξέρουν ότι θα μείνω στο καροτσάκι;
Ένιωθα ότι είχα αντιμετωπισθεί σαν ένα ποσοστό από βιβλίο ρευματολογίας και οι γιατροί απλώς μου επιβεβαίωναν πόσο διαβασμένοι ήταν για την εξέλιξη της νόσου. Δεν είχαν άνθρωπο μπροστά τους, αλλά ένα ποσοστό. Αν σε μένα οι ίδιοι βλέπουν κάτι τετελεσμένο, τι ελπίδες μπορούν αυτοί οι γιατροί να μου δώσουν για να το παλέψω; Τι ψυχικά εφόδια;
Μετά τους δύο τελευταίους γιατρούς απογοητεύτηκα τόσο που αποξενώθηκα από το κλασικό ιατρικό σύστημα και έστρεψα τις ελπίδες μου στο εναλλακτικό.
Τα 9 χρόνια που ακολουθούν, και μέχρι τον Αύγουστο του 2011, μένω χωρίς αγωγή και ξεκινάω ένα μαραθώνιο εναλλακτικών δοκιμών. Σκέφτηκα ότι η ίδια η ασθένεια από μόνη της δεν μπορεί να μου κάνει τόσο κακό όσο οι παρενέργειες των φαρμάκων, δεδομένης και της γαστρορραγίας που είχα ήδη περάσει. Και τι ελπίδα μπορεί να έχω, αν οι ίδιοι γιατροί που μου δίνουν τα φάρμακα μου λένε ότι θα μείνω έτσι κι αλλιώς ανάπηρη; Ας δοκιμάσω χωρίς αυτά…
*Να σημειώσω ότι αυτό δεν θα το πρότεινα σε κανέναν. Αφορά το προσωπικό μου ταξίδι, τα δικά μου μαθήματα ζωής και τις δικές μου αποφάσεις, με ό,τι συνέπειες και ευθύνες αυτές αποφέρουν για μένα.
Η ασθένεια ήταν πολύ επιθετική. Μέσα σε ένα χρόνο προσέβαλε όλες μου τις αρθρώσεις.
Τα χέρια μου παραμορφώθηκαν, τα δάχτυλά μου πρησμένα, τα γόνατα, αστράγαλοι, αυχένας, αγκώνες, ισχία αγκυλωμένα. Δεν μπορούσα να περπατήσω, να σταθώ, να πάω στην τουαλέτα, να χτενιστώ, να κρατήσω ένα ποτήρι νερό, ένα πηρούνι, να κάνω μπάνιο, να αγκαλιάσω άνθρωπο… είχα χάσει κάθε έλεγχο του σώματός και μαζί την ανεξαρτησία μου.
Το 2004 παραιτούμαι από τη δουλειά μου και χωρίζουμε με τον επί 8 χρόνια τότε σύντροφό μου, που με στήριζε τόσο εκείνος όσο και η υπέροχη οικογένειά του σε όλη αυτή τη διαδρομή. Ακόμα και τώρα. Αλλά η ανάγκη να μείνω μόνη μου, να δω τι συμβαίνει, γιατί και πώς ήταν μεγάλη… που είχα χάσει κάθε αίσθηση συντροφικότητας. Όταν πια δεν μπορούσα να αυτοεξυπηρετηθώ στο διαμέρισμα που έμενα για ένα χρόνο μόνη μου, ομολογώ στους γονείς μου, οι οποίοι ζούσαν επαρχία, τη σοβαρότητα της κατάστασής μου και έρχονται να με πάρουν. Δεν γνώριζαν πολλά μέχρι τότε. Το ότι χρειαζόμουν κάποιον να με φροντίζει ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα για μένα.
Το 2005 λοιπόν, γυρνάω πίσω στην κωμόπολη όπου μεγάλωσα, παραιτημένη από τη ζωή. Ένιωθα τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, τους συγγενείς μου, τους γείτονες να με βλέπουν σαν μελλοθάνατη. Η μητέρα μου, αυτός ο άγγελος, προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να με συνεφέρει. Με σήκωνε από το κρεβάτι, με πήγαινε τουαλέτα, με χτένιζε, με τάιζε… Καθώς είχε προσβληθεί και η άρθρωση της γνάθου, δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου να φάω, οπότε μου πολτοποιούσε το φαγητό και πολλές φορές έτρωγα με καλαμάκι. Ήμουν 34 κιλά μαγκωμένα κόκαλα. Ο πόνος πάντα αφόρητος και τα δάκρυα ποτάμι. Είχα την απόλυτη αφοσίωση της μητέρας μου, αλλά και του πατέρα μου.
Δεν μετανιώνω για τίποτε άλλο, περισσότερο από τον καημό και τον πόνο που έδωσα στους γονείς μου με τις αποφάσεις μου.
Γιατί, παρόλο αν νομίζουμε πως ό,τι αποφασίζουμε αφορά μόνο εμάς, ωστόσο έχει αντίκτυπο και στο άμεσο τουλάχιστον περιβάλλον μας.
Έμεινα εκεί για ένα χρόνο, μέχρι το 2006, κι εκείνη την περίοδο ακολουθούσα ομοιοπαθητική και διατροφή. Νόμιζα ότι για όλα φταίει το σώμα και η τροφή που του δίνω. Άρχισα να έχω εμμονή με την υγιεινή διατροφή. Έτρωγα μόνο βιολογικά, μετρούσα ακόμα και τα γραμμάρια, προγραμματισμένες ώρες… Δοκίμασα χορτοφαγία, ωμοφαγία, χυμοθεραπεία, δίαιτα σύμφωνα με τον τύπο του αίματος, διάφορες άλλες δίαιτες… όλα έφταναν σε κάποιο σημείο και πίσω πάλι. Είχα κουραστεί.
Γενικά, από το 2002 και μέχρι το 2011 είχα δοκιμάσει πάνω από 100 εναλλακτικούς τρόπους θεραπείας: ομοιοπαθητική, βελονισμό, βοτανοθεραπεία, διατροφή, νηστειοθεραπεία, βιοσυντονισμό, ρεφλεξολογία, κρυσταλλοθεραπεία… ξεμάτιασμα, εξορκισμό… έβρισκα τρόπο να πηγαίνω όπου άκουγα για κάποιο μαγικό βοτάνι και το έπαιρνα. Μέχρι ένα σημείο με βοήθησαν όλα. Μέχρι ένα σημείο έμαθα από όλα…
Στο δωμάτιο ωστόσο, που περνούσα όλες τις ώρες μου, άρχισα να διαβάζω για τη δημιουργική δύναμη του νου, για πνευματικές θεραπείες κι άρχισα να γράφω, να γράφω, να γράφω… όσο το χέρι μου άντεχε. Έγραφα κείμενα, έγραφα ποίηση, έβγαζα όλο μου τον πόνο μέσα από τις λέξεις. Άρχισα να οραματίζομαι, να διαλογίζομαι… άρχισα να φέρνω τον νου μου σε ηρεμία. Άρχισα να αποδέχομαι αυτό που συμβαίνει και να παραιτούμαι σιγά σιγά από τη μανία μου να ελέγχω τι τρώω, πώς τρώω, πώς φαίνομαι, πώς φαίνονται τα χέρια μου. Έκρυβα μέχρι τότε συστηματικά τα χέρια μου. Δεν ήθελα κανείς να δει πόσο παραμορφωμένα ήταν. Φορούσα συνέχεια μακριά μανίκια για να μη φαίνονται.
Είχα αρχίσει τώρα να αγαπάω τα χέρια μου. Η μαμά μου τα χάιδευε κάθε μέρα και τα αποκαλούσε «κρινάκια».
Ήθελα να καταλάβω γιατί το σώμα μου μου επιτίθεται. Όλη μου η προσοχή είχε φύγει πλέον από το σώμα και πήγε στον νου… με την ίδια μανία.
Το 2006 είμαι καλύτερα κι επιστρέφω Αθήνα. Μένω με συγγενείς που νιώθω σαν δεύτερους γονείς μου. Η θεία μου, ένας ακόμα άγγελος στη ζωή μου, με φρόντιζε σα μαμά. Λαχταρούσα να δουλέψω πάλι. Ονειρευόμουν τη στιγμή να χορέψω ξανά! Βρίσκω δουλειά, συνεχίζω την ομοιοπαθητική, αλλά ο πόνος, η δυσκαμψία, η κούραση επιμένουν. Δεν περπατούσα πολύ κι αν το έκανα, ένιωθα πλήρη εξάντληση μετά.
Το 2008 αποφασίζω να μείνω μόνη μου, με όλες τις αντιξοότητες. Η ανάγκη να μένω μόνη μου ήταν πάντα πάνω από κάθε δύναμη. Παράλληλα δούλευα, ενώ κινούμουν με πατερίτσες. Τον Αύγουστο του 2009 γνωρίζω μέσω facebook τον άνθρωπο που έμελλε να γίνει ο άντρας της ζωής μου. Εκείνος Καναδός, με μόνιμη κατοικία Καναδά, μου στέλνει τυχαία αίτημα φιλίας κι ερωτευόμαστε με την πρώτη κουβέντα. Ήταν μοιραίο!Του εξηγώ αμέσως την κατάσταση υγείας μου, ότι χρησιμοποιώ πατερίτσες για να περπατήσω και στις εξάρσεις χρειάζομαι καροτσάκι, και μου λέει… «Ακόμα και σε φορείο να είσαι, εγώ θα είμαι μαζί σου». Τον Δεκέμβριο του 2009 πήγα εγώ Καναδά για να τον γνωρίσω. Ήμουν σε καροτσάκι. Ο έρωτας ήταν όντως αληθινός!
Αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί Καναδά. Εγκαταλείπω τη δουλειά και το σπίτι μου στην Αθήνα και μένουμε εκεί για περίπου ενάμιση χρόνο. Δεν άντεξα όμως το κρύο και την υγρασία και μέρα με τη μέρα χειροτέρευα. Γύρισα Ελλάδα το 2011 με αφόρητους πόνους, αδυναμία να περπατήσω και γεμάτη απελπισία. Ήθελα όμως περισσότερο από ποτέ να γίνω καλά, για να χαρώ τη ζωή μαζί με αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, που ποτέ δεν θα μπορέσω να γράψω αρκετά λόγια για το πόσο πολύ μου στάθηκε… Που δε δίστασε στιγμή να είναι μαζί μου, να με σηκώνει ακόμα και μαζί με το καροτσάκι για να πάμε ταξίδια, να κοιμάται σε υπνόσακο δίπλα στο κρεβάτι του νοσοκομείου όποτε νοσηλευόμουν με έξαρση ή μετάγγιση για την αναιμία ή γρίππη ή χειρουργείο. Που στηρίζει κι ενθαρρύνει πάντα κάθε δημιουργικό μου βήμα.
Και που πάντα με κάνει να γελάω!
Γυρίζοντας Ελλάδα, γνωρίζω το γιατρό που μέχρι και σήμερα έχω την απεριόριστη χαρά και τιμή να αποκαλώ ‘γιατρό μου’. Ο ίδιος εξασκεί την ολιστική ιατρική και μαζί του νιώθω ότι όλα τα κομμάτια του παζλ έχουν πια αρχίσει να μπαίνουν στη θέση τους. Από την πρώτη συνάντηση μαζί του καταλαβαίνω ότι δεν είμαστε μόνο το σώμα, ούτε μόνο ο νους, ούτε μόνο το πνεύμα/ η ψυχή… πρέπει όλα αυτά να είναι σε αρμονία και ισορροπία για να έχει κανείς υγεία. Ότι η καλύτερη θεραπεία είναι η ανάπτυξη της διάκρισης, της θέλησης και της γνώσης του Εαυτού. Μέσα στο δίωρο ιστορικό που μου πήρε, ακολούθησε και η κουβέντα που μου άλλαξε οριστικά τον τρόπο σκέψης:
– Πότε ήταν η καλύτερη περίοδος, που δεν πονούσες δηλαδή, μέσα στην ασθένειά σου όλα αυτά τα 10 χρόνια;
– Η αλήθεια είναι… (δίσταζα να το παραδεχτώ) όταν πήρα για 3 μήνες κορτιζόνη. (*Κατά την περίοδο που έκανα ομοιοπαθητική και βιώνοντας ακόμα πολύ πόνο, αποφάσισα να πάρω μια ανάσα από αυτόν παίρνοντας κορτιζόνη…)
– Και γιατί σταμάτησες;
– Γιατί φοβόμουν τις παρενέργειες.
– Ποιες παρενέργεις; μου λέει και με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω… και νιώθω σαν να μπαίνω εγώ στα μάτια του και να με κοιτάζω: Μια γυναίκα 35 χρονών πια, 35 κιλά, υποβασταζόμενη, με χέρια παραμορφωμένα, πόδια που τα σέρνει, κινείται σαν ρομπότ από την ακαμψία και την αγκύλωση και τα μάτια της πρησμένα από το κλάμα που προκαλεί ο πόνος…
– Ποιες παρενέργεις;… μου ξαναλέει τόσο ήρεμα που νιώθω ότι για πρώτη φορά συνειδητοποιώ τις παρενέργειες της ίδιας της ασθένειας που έχω επιτρέψει να εξελιχθεί.
– …και συνεχίζει: Είναι σαν να μου λες ότι είσαι ζητιάνος και ζεις σε παγκάκι και φοβάσαι τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Μα είσαι ζητιάνος, δεν έχεις τίποτα άλλο να χάσεις…
Με χτύπησε σαν κεραυνός αυτή η κουβέντα! Από εκεί και πέρα αφέθηκα σε κάθε του σύσταση, η οποία, στο σημείο που βρισκόταν πια η ασθένειά μου, το καλύτερο ήταν να κάνουμε συνδυασμό κλασικής και εναλλακτικής ιατρικής. Με παρέπεμψε να δω και ρευματολόγο που μέχρι τότε απέφευγα. Αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος, επιστήμονας, γιατρός, φιλόσοφος… κατάφερε να φέρει όλα τα κομμάτια του εαυτού μου μπροστά μου για επανασύνδεση. Κατανοώ πλέον ότι η υγεία είναι συνάρτηση της υγείας του σώματος, του νου και του πνεύματος.
Το 2013 αρχίζω να ασχολούμαι με αυτό που λάτρευα από μικρή, τη δημιουργία με τα ίδια μου τα χέρια. Αυτό με θεραπεύει ακόμα πιο πολύ και γεμίζει τη ζωή μου με χαρά!
Την ίδια χρονιά παντρευόμαστε στην Αθήνα με τον Rene. Το 2014 – και για 2 χρόνια – αρχίζω να σπουδάζω Αργυροχοΐα σε ΔΙΕΚ (ναι! με τα χέρια παραμορφωμένα!), ενώ παράλληλα ασχολούμαι με την κομποδετική (μακραμέ). Τον ίδιο χρόνο έκανα ολική αρθροπλαστική ισχίου. Μετά από 6 μήνες, άρχισα να περπατάω κανονικά χωρίς να κουτσαίνω και χωρίς υποβοηθήματα. Πέρσι, το 2016, ξεπέρασα και τον τεράστιο φόβο της έκθεσης στον κόσμο, παίρνοντας μέρος σε ένα θεατρικό, με τη βοήθεια ενός καταπληκτικού ανθρώπου και ηθοποιού! Κάνω ό,τι χρειάζεται, στο μέτρο του εφικτού και της κατάστασής μου, που θα μου προσφέρει μια ποιοτική ζωή, την οποία να χαίρομαι να ζω!
Ακολουθώ υγιεινή διατροφή (χωρίς ακρότητες), κάνω διαλογισμό, ασκήσεις αναπνοών και ήπιες σωματικές ασκήσεις. Παρακολουθώ μαθήματα και ομιλίες αυτογνωσίας, κάνω ηχοθεραπεία. Παρακολουθούμαι από ρευματολόγο σε νοσοκομείο συστηματικά, κάνω εξετάσεις, παίρνω φάρμακα (βιολογικούς παράγοντες), παίρνω και βότανα. Περπατάω πλέον χωρίς πόνο (αν και πάντα υποβόσκει ο πόνος της αγκύλωσης), περνάω εξάρσεις και υφέσεις. Αλλά δεν έχω τον συνεχή πόνο, κοιμάμαι καλά, απολαμβάνω ένα καλό μασάζ, ασχολούμαι με αυτό που αγαπάω, έχω υπέροχους ανθρώπους γύρω μου, βάζω προτεραιότητα στους ανθρώπους και στα πράγματα που με κάνουν χαρούμενη, λέω «όχι» όπου κρίνω ότι χρειάζεται, φροντίζοντας και τις υποχρεώσεις την καθημερινότητας. Βγαίνω με τους φίλους μου, πηγαίνω ταξίδια, χορεύω μόνη μου, δεν κρύβω τα χέρια μου… Ζω απλά αυτό το δώρο της ύπαρξης!
16 χρόνια μετά ξέρω ότι ήταν ευλογία μεταμφιεσμένη, μήνυμα ζωής, δάσκαλος, μούσα…για όλους αυτούς τους λόγους παραπάνω.
Όλα έμελλε να γίνουν σιγά-σιγά. Αυτός άλλωστε είναι και ο πιο σύντομος δρόμος, ώστε να αποκτήσω εμπειρίες, να κατανοήσω τα μηνύνατα, να βοηθήσω εμένα και ίσως και άλλους που βρίσκονται στο ίδιο μονοπάτι. Δεν ξέρω αν ποτέ θα άκουγα, αν η ζωή δε με ταρακουνούσε μέσα από αυτή την ασθένεια. Είμαι ευγνώμων για ό,τι έχω ζήσει και για όλους τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, έχω πίστη κι εμπιστοσύνη! Και ναι, έχω και τις μαύρες μου όταν ο πόνος με θυμάται, αλλά πλέον τον μετατρέπω σε… χειροτέχνημα.
Κι έχω πάντα στο νου μου το διάλογο περί Εγκράτειας, όπου ο Πλάτων περιγράφει τον Σωκράτη να διδάσκει ότι «δεν θα πρέπει να επιχειρεί κανείς να θεραπεύσει τα μάτια χωρίς το κεφάλι, ούτε το κεφάλι χωρίς το σώμα, ούτε λοιπόν να προσπαθεί να θεραπεύσει το σώμα χωρίς την ψυχή… γιατί το μέρος δεν μπορεί ποτέ να είναι καλά εάν το όλον δεν είναι καλά».
ΤΟΥΤΟ ΕΣΤΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ
Θα πάρω ένα μαχαίρι να ξύσω από το σώμα μου τον πόνο.
Μετά θα πάρω μπογιές να με βάψω.
Χρυσό για τον Ήλιο. Στο πρόσωπο.
Για όλες τις μέρες που δε με είδε…
Και λίγο πράσινο και κίτρινο και κόκκινο στα χέρια
…που μαράθηκαν,
σαν τα Λουλούδια που δε μάζεψα την Πρωτομαγιά.
Με μπλε νερομπογιές θα βάψω τα πόδια,
που δυο χρόνια τώρα δεν πήγα στο νησί.
Στη Θάλασσα. Στη Θάλασσά Μου.
Που όλα μου τα καλοκαίρια την περίμεναν.
Με μαύρο πηλό θα αλείψω την πλάτη,
γλυκό Πικρολίμνης πηλό.
Δε θα βάψω την κοιλιά.
Μου άρεσε πάντα το χρώμα της. Και η υφή της.
Απαλή.
Σα γλυκιά ανάμνηση. Σα Μαμά.
Στα στήθη θα βάλω ροζ.
Και θα ζωγραφίσω δύο μπαλόνια.
Στο ένα θα χωράω μόνο εγώ και στο άλλο ο κόσμος όλος!
Μαζί μ’ εμένα.
Και λίγη λιωμένη σοκολάτα στα χείλη… στο τέλος.
Για να μου θυμίζει πως η ζωή είναι γλυκιά.
Είναι ακόμα φορές που το ξεχνάω…
Μετά θα πάρω το μαχαίρι με τα ξύσματα και θα φτιάξω ψωμί.
Λάβετε… φάγετε… τούτο εστί το σώμα μου.
Από την ποιητική συλλογή της Ευαγγελίας Ματούλα
Ευχαριστούμε την Ευαγγελία Ματούλα που μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία της αλλά και το υπέροχο ποίημά της.
Επιπλέον, την ευχαριστούμε θερμά, καθώς με τα χειροτεχνήματά της μας δείχνει ότι η δύναμη της θέλησης είναι πιο πάνω από τη δύναμη του σώματος. Όλοι μπορούμε, ο καθένας με τον δικό του ρυθμό και στο δικό του μέτρο, να ασχοληθούμε με αυτό που αγαπάμε και μας κάνει χαρούμενους.
Η Ευαγγελία Ματούλα έχει αναλάβει το καλλιτεχνικό κομμάτι της ΕΛ.Ε.ΑΝ.Α. και είμαστε ιδιαιτέρως χαρούμενοι γι`αυτό,μιας και διαθέτει μοναδικό ταλέντο!!!
Μοιράσου και εσύ την ιστορία σου!
Μοιράσου την προσωπική σου ιστορία για τη ζωή σου με ρευματική και μυοσκελετική νόσο.
Περιμένουμε να τη διαβάσουμε και να τη μοιραστούμε. Στείλε την ιστορία σου μέσω e-mail στο info@arthritis.com.gr και helpline@arthritis.org.gr
